Mέσα μου φέγγουνε άσβηστα και τα γλαυκά σου μάτια. Άθερος κάμπος και πλατύς ποιος σαν εμένα ευρέθη; Mηδέ τα στάχυα μόσπειρεν ανθρώπινο ένα χέρι· με τη σιγή τα θέρισες και με την καλοσύνη. Kι αν κάποτε τα μάτια σου με βλέπουνε, σα μάτια που απάνω αλησμονήθηκαν σε σιωπηλό ποτάμι, κι ως ακλουθάν τα ρέματα, το κλάμα αργά ανεβαίνει - τα μάτια φεύγουν από με κι ακολουθάν το ρέμα- σκυμμένα δεν αναρωτούν για με τη γη, που πέφτει η σκιά μου ως ανοιξιάτικου συννέφου απάνωθέ σου, και το χαμόγελο ως βουβή πλατιά αστραπή του Mάη· ως την καρδιά σου απ' το θαμπό τον ίσκιο του θανάτου σου αλάφρωσα, και το αίμα σου στη φλέβα ρέει σα λάδι, γαληνομέτωπη, κοιτάν τα μάτια σου ωσά μάτια π' αλησμονήθηκαν ψηλά στο ημερινό φεγγάρι! (Άγγελος Σικελιανός, «Τύμβος»)