Τη βάρκα πήραμε λοιπόν και ένα βράδυ με φεγγάρι μου φωνάξες κρυφά να φύγουμε να πάμε αλλού σε μέρη άγνωστα. Πήγαμε λοιπόν να δραπετεύσουμε από τον κόσμο αυτό και κάτω από τ’ αστέρια όνειρα να κάνουμε σε μέρη φανταστικά να πάμε, μπήκαμε στη βάρκα σου λοιπόν, θυμάμαι με ρώτησες καλή μου φοβάσαι; Η αλήθεια είναι πως όχι απλά φοβομουνα, αλλά είχα τρομοκρατηθεί, αλλά παραδοχή τέτοια δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω, όχι σου είπα αδιάφορα και ανέβηκα στη βάρκα. Τη σελήνη είχαμε παρέα να μας φωτίζει και σαν τη βαρκάδα ξεκινήσαμε μαζί σου σαν ήμουν τίποτα δεν θα φοβόμουν, άρχισα τα ψάρια να πηδούν σαν πετούν έξω από τη θάλασσα να βγαίνουν, σαν η θάλασσα να μην τα χώραγε, αλλα πάλι μέσα εκεί που ανήκαν μπαίναν. Η θάλασσα και αυτή λαμπίριζε τόσο όμορφο ήταν το βράδυ, τυχαία δεν το διάλεξες ήταν τόσο ρομαντικά, ένα βράδυ σαν να έβλεπα όνειρο, αλλά σαν σε κοιτούσα να κάνεις κουπί ήξερα πως όνειρο δεν ήταν. Πρώτη φορά κάτι τέτοιο έκανα και είχα μεγάλη αγωνία, πως το βράδυ θα εξελιχθεί, πως θα κατέληγε αυτή η τρελή βαρκάδα, σαν όμως η ζέστη και η κούραση μας άναψε φωτιά έβαλε στα κορμιά μας, τα ρούχα βγάλαμε και βουτιές αρχίσαμε να κάνουμε, τόση η ομορφιά και η δροσιά της θάλασσας, με μάγεψε, με τρέλανε, είχα τόσο ενθουσιαστεί, αλλά η ώρα είχε πια περάσει και αμέσως άρχισα όλα να τα μαζεύω με βιάση, όμως τελικά δεν άργησα να καταλάβω πως πάλι λάθος έκανα και το όνειρο από την πραγματικότητα δεν κατάφερα να ξεχωρίσω, ένα όνειρο γλυκό ήταν τελικά και περιπετειώδες και σαν ξύπνησα χάθηκε και πάει.
ΑΡΙ.Κ.