Η ΑΡΧΗ ΜΑΣ

Αρχαία έθιμα...

ΔΡΑΧΜΗ - το νόμισμα των Ελλήνων
Η δραχμή, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα περί το -700 και χρησιμοποιήθηκε από τον τότε Ελληνικό κόσμο αλλά και από το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος ως το 2002.
Οι δραχμές διακρίνονταν σε παχιές και λεπτές, ανάλογα με το βάρος τους, κι είχαν χαραγμένα επάνω τους διάφορα σχήματα και παραστάσεις, όπως π.χ.την κεφαλή της Αθηνάς στην Αθήνα, την χελώνα στην Αίγινα, τον Πήγασο στην Κόρινθο κι άλλα αλλού. Η Αθηναϊκή δραχμή διακρινόταν για την καθαρότητα του μετάλλου της κι είχε αποκτήσει στην αρχαιότητα ευρύτατη κυκλοφορία. Επίσης, εκτός από νομισματική μονάδα, ήταν και μέτρο βάρους.
Η λέξη "δραχμή" ετυμολογείται από το ρήμα δράσσομαι που σημαίνει "πιάνω σφιχτά, παίρνω μια φούχτα από κάτι, όσα μπορεί κάποιος να πιάσει με το χέρι... κ.α.".
Αν και είναι ξεκάθαρη η σχέση με την υλική αξία, εντούτοις η λέξη περικλείει και μια περαιτέρω, επί της ουσίας, έννοια, καθώς ένας απλός αναγραμματισμός αποκαλύπτει ότι :
Δ Ρ Α Χ Μ Η --> Δ + Χ Ρ Η Μ Α
Η Δραχμή εκφράζει το "δέον" του χρήματος!
Σύμφωνα με τα λεξικά, η λέξη "χρήμα" προέρχεται από το ρήμα χράομαι (χρησμοδοτώ, διακηρύσσω, δηλώνω, αναγγέλλω) και σημαίνει: "κάθε τι που μεταχειρίζεται κάποιος, κάτι που έχει κάποιος ανάγκη". Ενώ στον πληθυντικό, τα "χρήματα" είναι τ' αγαθά, η περιουσία, τα κτήματα.
Η ονομασία ΔΡΑΧΜΗ δηλώνει ότι είναι υποχρέωση του καθενός να κρατά σφιχτά, διασφαλίζοντας όλα όσα κρίνονται ως αναγκαία για να στηρίξουν την υλική του υπόσταση, όπως είναι το απαραίτητο χρήμα. Πρόκειται για το "δέον" που ερμηνεύεται ως υποχρεωτικό, αναγκαίο, πρέπον. Ενώ αυξάνοντας την πρωτογενή ανάγκη κι ανεβάζοντάς την από τον ενικό στον πληθυντικό, όπως το χρήμα στα χρήματα, ίσως ν' αλλάζουν οι κανόνες της διαχείρισης, παραμένει όμως αποδεκτή η απόκτηση μεγάλης περιουσίας, αρκεί να τηρούνται οι κανόνες που στηρίζουν και στηρίζονται στο "δέον" που σημειοδοτεί τον σωστό χειρισμό και την δίκαιη κατανομή του χρήματος προς κάθε κατεύθυνση.
Η Ελληνική Δραχμή, μέσα από τη διαδρομή και την σημειολογία της, έχει καταχωρηθεί στην συλλογική Εθνική μας συνείδηση, ως ουσιαστική μονάδα μέτρησης χρήματος, και είναι συνυφασμένη με τα πάντα που έχουν σχέση με συναλλαγή, ανταλλαγή, φτώχεια, πλούτο, πλεονεξία, ολιγάρκεια, αγορά, εξαγορά, σιγουριά, ανασφάλεια, ισχύ, αδυναμία, εξάρτηση, εξουσία...
Ώσπου, η αυτούσια Ελληνική Μονάδα Μέτρησης, η Δραχμή, εξοστρακίστηκε από ένα απρόσωπο και αδηφάγο νόμισμα που παρά το διαστρεβλωμένο "ελληνικό" του όνομα, δεν παύει (ως Ευρώ) να καταλύει την έννοια, την ουσία και την ηθική υπόσταση της αληθινής Ευρώπης, εκλεκτής του Διός, που έδωσε το όνομά της στην γηραιά Ήπειρο και κατ' επέκταση στο επίσημο νόμισμά της.
Τ' αποτελέσματα ορατά!
Στίλβη Μ.Μ.

Τὰ χαρακώματα...
Στὴν ἐκστρατεία τοῦ Πειραιᾶ ἕνας στρατιωτικὸς φιλέλληνας ἤθελε νὰ κατασκευάσῃ χαρακώματα μὲ σχέδια εὐρωπαϊκά. Περνῶντας ὁ Καραϊσκάκης, στάθηκε περίεργος νὰ δῇ τὰ ἔργα. Φαίνεται τα 'ὔρισκε πολύ ρηχά. Ἤξερε αὐτὸς τὰ κλειστὰ ἢ τυφλὰ (ἀδιέξοδα) ταμπούρια τῶν ἀτάχτων, ποῦ καὶ νἄθελε νὰ φύγῃ ὁ δειλός, δὲ θὰ μποροῦσε. Γιατὶ τἄκαμες ἔτσι; ρώτησε ὁ Καραϊσκάκης ἀθῶα τάχα.
— Αὐτὸ τὸ μέρος εἶνε τὸ «πρανές», αὐτὸ εἶνε τὸ «προπέτασμα», ἐκεῖ εἶναι ἡ «βάσις»...Ἔτσι μᾶς διδάσκουν ἐμᾶς τὰ βιβλία μας, Στρατηγέ..-Ὅλα καλά, ὠρὲ παιδὶ μ', εἶπε ὁ Καραϊσκάκης, μὰ ποῦ εἶναι...
κ᾿ ἔδειξε τὸν πισινό του. Ὁ Εὐρωπαῖος ἀπόρησε.
—Ποῦ εἶναι οἱ κ...! ὠρὲ παιδί μ', ποῦ θὰ καθίσουνε στὰ χαρακώματά σ᾽, καὶ θὰ τὰ βαστάξουν, εἰδὲ σκέδια ὅσα θέλεις κάνω κ᾽ ἐγώ! (Ἐφημ. «Χρόνος» ᾿Αθῆναι, 22 Ἰανουαρ. 1910, ὑπὸ Σ. Γρανίτσα).~~~
Πήγε ο Δένδιας στη Φινλανδία να δει τα ευρωπαίικα συστήματα άμυνας και οργάνωσης.
Εν τω μεταξύ, κάποιοι "τρελοί" εδώ στην Ελλάδα, εκπαιδεύονται και ασκούνται και φωνάζουν "προετοιμαστείτε" όσο το επιτρέπει η δύναμή της φωνής τους, στον κόσμο γύρω τους, που ακόμα νομίζει πως όλα είναι υπό έλεγχο. Και δεν θα το σχολίαζα αν δεν έπεφτε στα μάτια μου προ ημερών, ένα σχόλιο ενός "καραβανά" (ας μου συγχωρέσουν οι αξιότιμοι φίλοι Στρατιωτικοί τον χαρακτηρισμό, αλλά κάπως πρέπει να ξεχωρίζουν από τους αντιεπαγγελματίες, όπως ξεχωρίζουν οι αστυνομικοί από τους "μπάτσους"), που απεκάλεσε τους Συλλόγους της Εφεδρείας, δηλαδή εν γένει τους εθελοντές έφεδρους, ως "παραστρατιωτικούς". Εκτός του ότι η κατά τον ορισμό έννοια "παραστρατιωτικός" υποδηλώνει τους ατάκτους που κάνουν την βρώμικη δουλειά που δεν μπορούν να κάνουν οι επίσημες Ένοπλες Δυνάμεις, και έχει συνδεθεί με παράνομη δράση, και άρα είναι άσχετη με τον ρόλο, την δράση και την αποστολή των εθελοντών εφέδρων, επίσης αποκαλύπτει μια λανθάνουσα (υποκρυπτόμενη) αντίληψη κάποιων στρατιωτικών πως οι Έφεδροι είναι "αφερέγγυοι", "χομπίστες", "άτακτοι κατσαπλιάδες" κλπ.

ΣΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ.. Του μακαριστού μητροπολίτη π.Γεράσιμου Φωκά: -Θυμάμαι στο Βελιγράδι στη Σερβία ,μετά τη Θεία Λειτουργία πήγαμε με ένα διάκο, μετά τους βομβαρδισμούς της ημέρας εκείνης, μόνο μιας ημέρας ήτανε, επήγαμε και είδαμε.. εβομβάρδισαν ένα νοσοκομείο και ένα σχολείο. Το είδα με τα μάτια μου, αδελφοί μου, ήτανε μέσα στα ερείπια, μέσα στα τσιμέντα, μέσα στα σίδερα, μέσα στα τούβλα , ηταν κομμάτια από μικρά παιδάκια και είπα στον Πατριάρχη, ο Πατριάρχης ήτανε άγιος, αδελφοί μου, όντως άγιος, μεγάλης αρετής άνθρωπος. “Μα Πατριάρχη μου, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουνε παιδιά, δεν έχουνε μανάδες, δεν έχουνε ψυχή”; Και μου είπε ο Πατριάρχης, που είχε πνεύμα Θεού: “Και παιδιά και μανάδες έχουνε, και γυναίκες και αδέλφια, καρδιά δεν έχουνε, παιδί μου”. Και του είπα κι εγώ: “Τότε ο Θεός να τους ξεθεμελέψει, να μη μείνει κανείς, αφού δεν έχουνε καρδιά”. Και μου είπε : “΄Όχι παιδάκι μου, λέει στο Άγιο Ευαγγέλιο ο Χριστός' Αγαπάτε τους εχθρούς ημών'”. Ακούτε αδελφοί μου, αυτό είναι του Σταυρού το κήρυγμα, αυτή είναι η δική μας απάντηση, όχι αυτό που λέω εγώ ο αμαρτωλός, που λέμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά αυτό που λέει ο Χριστός, αυτό που λέει η Εκκλησία, αυτό που λένε οι Άγιοι. Το δικό μας κήρυγμα, το δικό μας ήθος είναι “αγαπάτε τους εχθρούς ημών” και σήμερα βλέπετε τι γίνεται, βλέπετε με τη τρομοκρατία τι θύματα, τι ανθρώπους ανυπεράσπιστους, αθώους, τι μαρτύριο, τι πληγή, τι αίμα, τι κρουνός αίματος, τι αντεκδίκηση, τι τραγωδία! Ζούμε, αδελφοί μου, σήμερα σε ένα κόσμο τόσο αβέβαιο, δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Σε ένα κόσμο με τόση απελπισία, με τόση απαισιοδοξία, και έρχεται η Εκκλησία και στήνει το Σταυρό του Χριστού, που είναι “το ξύλον το ευσκιόφυλλον” να μπούμε από κάτω, να κουρνιάσουμε από κάτω, να απαγκιάσουμε από κάτω, να φωλιάσουμε από κάτω , να σκεπαστούμε από κάτω να βρούμε λίγη ασφάλεια, λίγη γαλήνη ψυχής. Έρχεται ο Χριστός να πει και πάλι και πολλάκις και μυριάκις γι αυτή την αγάπη, έρχεται ο Παύλος που κηρύσσει την Εσταυρωμένη Αγάπη, τον Ιησού Χριστό να πει: “Ἡ ἀγάπη ... οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει·” Και θυμάμαι, αδελφοί μου, ένα σύγχρονο Άγιο, μεγάλο Άγιο, γίγαντα του πνεύματος, τον Γέροντα Σωφρόνιο.https://www.facebook.com/watch/?v=251736501254978&__cft__[0]=AZXQ5GQuZBxLRvtdtvFMtqSE3-kvrqHJUaZuXZ-JIEiA14ik8a1b2igaYU9kAw-b7Eq3zW7_Tez84uFUSCCBG-0WnJyn6SnOz9ZPrULu6IOfXVzENvGgF6fayeIBlzCSgxsa82MQWyl74GQzH_KjJLgzBaeb5b2OJVcZNktCx0AEtA

Οταν το 1916 ένα κατασκοπευτικό πολεμικό αεροπλάνο φωτογράφισε από ψηλά την πόλη της Καβάλας https://www.iefimerida.gr/stories/1916-polemiko-aeroplano-fotografise-tin-kabalas

Ο Σπύρος Καγιαλές, όταν μια οβίδα θρυμμάτισε τον ιστό της Ελληνικής σημαίας στις θέσεις των επαναστατών στο Ακρωτήρι Χανίων κατά την Κρητική επανάσταση του 1897, αυτός την άρπαξε κάνοντας το ίδιο του το σώμα κοντάρι.
Οι στόλοι των μεγάλων δυνάμεων βλέποντας έκπληκτοι πως η Ελληνική σημαία συνέχιζε να κυματίζει απόρησαν και όταν αντιλήφθηκαν τον γενναίο Κρητικό να στέκεται καμαρωτός, σταμάτησαν τον βομβαρδισμό.
Η σημαία είναι η προβολή όσων χαρακτηρίζουν ένα Έθνος: κουλτούρα, γένος, πολιτισμός, γλώσσα, πιστεύω, ιστορία κλπ. Όσο η σημαία κυματίζει, σημαίνει πως Έλληνες κρατούν ζωντανά όλα τα παραπάνω.
Φωτό: Ηλίας Περγαντής

Η καθαρή ενατένιση ή διαισθητική (εξ αίφνης) νόησις, Πρόκλος.
Πάνω από όλα τα είδη της διανόησης υπάρχει η καθαρή ενατένιση ή διαισθητική (εξ αίφνης) νόησις [1].
Αλλά η ανθρώπινη ψυχή δεν έχει επίγνωση πάντα του μεμονωμένου διαισθητικού νου της, επειδή στην πραγματικότητα δεν μετέχει πάντα με έναν τέτοιο δικό της νου. Αυτό που συμβαίνει στη πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν δαίμονες που κατέχουν ένα διαισθητικό νου συνεχώς, και έτσι κάθε ανθρώπινη ψυχή κατέχει ένα τέτοιο δαίμονα συχνά, αν και όχι πάντα. Η ψυχή πριν την κάθοδο της στον υλικό κόσμο, κατείχε πάντα τον δικό της νου, επομένως γνώριζε όλα τα πράγματα διαισθητικά. Ωστόσο, ξέχασε τις προηγούμενες γνώσεις λόγω της καθόδου της στον κόσμο του γίγνεσθαι [2].
Προκειμένου να επιστρέψει, πρέπει να έχει ανάμνηση τς προηγούμενης γνώσης της, ερέθισμα για αυτό, βεβαίως δίνουν οι λέξεις ή ιεροπραξία και ο λογισμός που πραγματοποιείται μέσα στον χρόνο και ακολουθείτε από την ανάμνηση, το περιεχόμενο της οποίας δεν υπόκειται στον χρόνο επειδή τα αντικείμενα τέτοιας αναφερόμενης γνώσης είναι απλά αιώνιες καθεαυτού ιδέες [2].
Επομένως η διαισθητική νόησις αναφέρεται στην άμεση επιβολή των αιωνίων ιδεών ή άλλων πραγματικοτήτων πού πραγματοποιείται χωρίς την παρουσία οποιουδήποτε ενδιαμέσου μεταξύ του νου που γνωρίζει και του αντικειμένου της γνώσης του.
"Η ψυχή με την στροφή προς τον νου της είναι σε θέση να γνωρίσει όλα τα πράγματα (διαισθητικά) με τα μέσα των απλών και αδιαίρετων οραμάτων. Η γνώση συνδέει αυτά που γνωρίζει με αυτά που είναι γνωστά μέσω της ομοιότητας που υπάρχει μεταξύ των δύο" [3].
Μόλις θυμηθεί η ψυχή τις προηγούμενες γνώσεις της, είναι δυνατόν να ταξιδέψει προς τα άνω από μία τέτοια άμεση διαίσθηση σε άλλη, έως ότου φτάσει στις αιτίες του δικού της νου. Αλλά σε αυτό το σημείο πρέπει να περάσει από την διαισθητική γνώση σε ένα υψηλότερο είδος προκείμενου να επιτευχθεί η δική τς Εναδικότητα ή ΕΝ-οποίηση.!
"Πρόκλος, Η Τελική φάση της αρχαίας Ελληνικής σκέψης". εκδόσεις Ορφικής Εστίας.
1.Πρόκλος σχόλιο στον Παρμενίδη
2.Πρόκλος σχόλιο στον Κρατύλο.
3.Πρόκλος σχόλιο στον Αλκιβιάδη.

Seikilos Epitaph,the oldest Greek song/Το αρχαιότερο τραγούδι, Επιτάφιος Σεικίλου(Nektaria Karantzi) https://www.youtube.com/watch?v=vj6jmKiPoWM